Ծնողներիս չէի հրավիրել հարսանիքիս, բայց նրանք եկել էին առանց հրավերի․․․Կյանքումս նման վատ օր չէի ունեցել
Ծնողներիս չէի հրավիրել հարսանիքիս, բայց նրանք եկել էին առանց հրավերի․․․Կյանքումս նման վատ օր չէի ունեցել։ Ծնողներիս հետ միշտ շատ սառը հարաբերություններ եմ ունեցել։ Մեր շփումը վերջին տարիներին սահմանափակվում էր միայն միմյանց տոներին զանգելով։ Երբեք չենք եղել ջերմ, սիրով լի, ինչպես սովորաբար բոլոր ընտանիքներում է ընդունված։
Իսկ վերջին կաթիլը եղավ այն, որ ծնողներս հրաժարվեցին օգնել ինձ,երբ ընդհանրապես գումար չունեի, որ գոնե մի հատ հաց գնեի։ Հետո ամեն ինչ կարգավ որվեց ինձ մոտ։ Ու բնա կան է, որ կարող են ֆինան սական խնդի րներ լինել, որովհետև դեռ նոր էի տանից գնացել ու առանձնապես չէի հասցրել կարգավորել գործերս։
Մինչև հիմա հիշում եմ, թե ինչ թեթ ևություն զգա ցի, երբ 18 տարեկան դառն ալուց հետո առանձնացա ծնողներիցս։ Ես այդ ժամանակ արդեն գիտեի, որ մեր շփումը լինելու է խիստ սահմանափակ։5 տարի անց հանդիպեցի ապագա ամուսնուս, ու երբ որոշեցինք ամուսնանալ, ի սկզբանե գիտեի, որ չեմ ուզում այդ օրը տեսնել ծնողներիս։
Նրանք ինձ այնքան շատ ցավ են պատճառել ծնված օրվա նից, բայց մինչև հիմա չգիտ եմ՝ թե ինչու եմ այդ կար գի չսիրված եղել։ Ես հրավիրել էի մեր բարեկամներից մի քանիսին, ում հետ միշտ լավ հարաբերություններ ենք ունեցել։ ՈՒ հենց նրանք էլ պատմել էին ծնողներիս։ Վերջիններս առանց հրավիրելու եկել էին ռեստորան։Մայրս ներս մտնելուն պես մոտեցավ ինձ ու սկսեց գոռալ․
—Հարազատ ծնողներիդ չես ուզու՞մ հրավիրել․․․ Մենք քեզ պահել-մեծացրել ենք, բայց հարսանիքիդ չես կանչու՞մ․․․
Ես հասկացա, որ հնարավոր չէ խուս ափել նրա հետ վեճից, ու խնդրեցի լռել՝ հանուն ինձ։ Խոստացա՝ մյուս օրը զան գել ու խոսել։
Հյուրերը շոկի մեջ էին, այնքան տհաճ էր այդ ամենը․․․ Հարսանիքս փչացած եմ համարում, թեպետ հայրիկս ու մայրիկս այևս ոչ մի խոսք չասացին ողջ ընթացքում։ Գոնե դրա հաար շնորհակալ եմ։
Հենց հաջորդ օրը ինձ ուրիշ հեռախոսահամար գնեցի, իսկ նոր հասցես չասացի իմ հին ծանոթներից ոչ մեկին․․․ ուզում եմ ընդմիշտ մոռանալ նրանց մասին․․․
