Ժամը 5-ին արթնանում եմ երեխայի шղեկտпւր լшցից: Պիժամայով նետվում եմ դուրս․․․
Գոհար Հայրապետյանը գրել է. Ծովում միշտ առավոտյան վեցին եմ արթնանում: Որոշել էի երկար քնել այսօր: Գիշերային ակնոցներս հագել էի և պատրաստվել: Ժամը հինգին արթնանում եմ երեխայի աղեկտուր լա ցից և «մամա, մամա» կանչից: Երեխայի լա ցը և մամա բառի
համադրությունը կանանց մեծամասնության մոտ կայ ծակնային ռեակցիա է առաջացնում աշխարհի յուրաքանչյուր կետում: Ինչ-որ երեխայի վտ անգ է սպա ռնում, մաման մոտը չի, հասի: Պիժամայով նետ վում եմ դուրս, տեսնեմ կողքի համարի դռան տակ հինգ տարեկան կյաժ մի տղուկ տկլոր նստած ող բում է ու մամա կանչում: Գրկում եմ, հարցնում
ինչ է եղել: Պարզվում է քույրերի հետ մի սենյակի մեջ են մնում, մաման և պապան՝ կողքի: Գիշերը վատ երազ է տեսնում, արթնանում է, վազում մոր սենյակ: Դուռը ծե ծում է, որ բացեն, սակայն դե մաման պապան խռա ցնում են: Էդ ընթացքում երեխաների սենյակի դուռը փակվում է և ինքը դուրսը մնում: Ծե ծում է երկու դուռն էլ, լա ցում,
սակայն բոլորը քնած են և չեն արթնանում: Մի խոսքով՝ գրկում եմ, գնում ռեսեպշն փորձում իրավիճակը բացատրել, ապացուցել, որ երեխա չեմ գո ղացել, կամ խաբեությամբ ուրիշ մարդու համար չեմ փորձում մտնել: Մի ձև սաղ ճշտում են, մաստեր բանալիով գալիս երեխաների սենյակը բացում: Ու
տեղ, էն պահին, որ արդեն պետք է դռնից ներս մտնի, մանչուկը շրջվում է ասում. — Спасибо, тетя. Прости что р евел и не по мужски вёл себя. Валера я, из Тамбова. Будешь у нас, заходи, друг. Մի խոսքով՝ Տամբովում Վալեր անունով ընկեր ունենք, եթե պետք լինի դիմեք :
