ԱՐՑԱԽԻ ՀԱՄԱՐ ԷՐ ՊԱՏԵՐԱԶՄԸ, ԻՆՉՈ՞Ւ ԵՆՔ ՀԱՅԱՍՏԱՆԸ ՀԱՆՁՆՈՒՄ

ԱՐՑԱԽԻ ՀԱՄԱՐ ԷՐ ՊԱՏԵՐԱԶՄԸ, ԻՆՉՈ՞Ւ ԵՆՔ ՀԱՅԱՍՏԱՆԸ ՀԱՆՁՆՈՒՄ

Հայաստանը չունի արտաքին գործերի նախարարություն, չունի բանակ այն ամրությամբ, որ ունակ լինի պաշտպանելու մեր պետական սահմանները: Թուրքիայի հետ սահմանը ռուս սահմանապահն է հսկում, Սյունիքում ռուս սահմանապահ զինվորն է կանգնած, Գեղարքունիքում ռուսական նոր ռազմաբազա

տեղակայելու բանակցություններ են ընթանում: Մե՛նք չենք մեր սահմանների տերը, չունենք արտաքին աշխարհի հետ հարաբերվելու դիվանագիտական լեզու: Այս երկու անհրաժեշտ միավորների բացակայության դեպքում կարող ենք հստակ արձանագրել, որ չունենք ինքնիշխանություն, պետություն ու պետականություն:

Բանակ ու դիվանագիտություն չունենք այն պայմաններում, երբ Ադրբեջանի հետ պատերազմն ավարտված չէ. Արցախի տարածքից տեղափոխվել է Հայաստանի տարածք: Թշնամին ոչ միայն ԼՂՀ գրաված տարածքներում է, այլեւ ՀՀ տարածք է ներխուժել երկու կողմից` Սյունիքի եւ Գեղարքունիքի ուղղություններով: Մեր բանակն ի

վիճակի չէ պաշտպանելու մեր պետական սահմանը`ուժով դուրս մղելով թշնամուն: Մեր արտաքին գործերի նախարարությունն ունակ չէ բանակցելով, միջազգային ուժի իրավունքով թշնամուն ստիպել` վերադառնալ նախկին դիրքերը: Մենք հանձնվել ենք թշնամուն եւ չունենք պաշտպանություն ո՛չ ներսից, ո՛չ էլ դրսի աշխարհից, որովհետեւ դադարել ենք պետություն լինելուց եւ ընդամենը վիճելի տարածք ենք Ադրբեջանի, Թուրքիայի եւ Ռուսաստանի միջեւ:

Ադրբեջանի հետ պատերազմում պարտվեցինք, ստորագրեցինք Արցախի կապիտուլյացիան կամ` զինադադար: Կորցրինք Արցախի 75 տոկոսը, իսկ մնացած 25 տոկոսը ռուս խաղաղապահների հսկողություն տակ է:

Հաջորդող քայլը կամ պարտությունը Հայաստանի ինքնիշխանության կորուստն է: 1994-ին Ադրբեջանը պարտվեց նույն պատերազմում, կնքվեց զինադադար, բայց չկորցրեց իր ինքնիշխանությունը: Չհրաժարվեց բանակ եւ դիվանագիտություն ունենալուց: Մենք ուղղակի հանձնվում ենք:

Արցախի համար էր պատերազմը, եւ կորցրինք Արցախը: Ինչո՞ւ ենք Հայաստանը հանձնում, երբ Հայաստանի համար նախատեսված չէր պատերազմ ո՛չ բարեկամ, ո՛չ թշնամի երկրների լուռ կամ բացահայտ համաձայնությամբ: Արցախն էր կռվախնձորը, տվեցինք: Բայց պարզվում է, որ կռվախնձորը Հայաստանն էր եւ է. Արցախն ընդամենը միջոց էր:

Ադրբեջանը եւ Թուրքիան հայտարարում են Սյունիքով` Մեղրիի միջանցքով միանալու մասին, որ վերջապես այդ խնդիրը լուծված է: Մենք չենք հակադարձում, որովհետեւ չունենք դիվանագիտություն` թշնամուն պատասխանելու լեզու` ի լուր աշխարհի: Չունենք բանակ` թշնամուն մեր սահմաններից դուրս մղելու ուժ` ի տես աշխարհի: Կա՛մ խոսքով է իր ուզածին հասնելու, կա՛մ ուժով. մենք երկու հնարավորությունն էլ տվել ենք թշնամուն` երկու ճակատում էլ մեր կարողությունները զրոյացնելով:

Միայն միջանցքը բավարար չէ, տարածքներ է ուզում, տարածքներ է ուզում ոչ միայն Սյունիքից ու Գեղարքունիքից, նաեւ Արարատից ու Տավուշից: Սա դեռ ամբողջը չէ, սա թրքական այսբերգի երեւացող մասն է:

Մենք պողպատե մանդատ եւ մուրճ տվեցինք մեր վարչապետի ձեռքը՝ ոչ թե պետություն կերտելու եւ թշնամուն մեր սահմաններից դուրս քշելու, այլ երկրի ներսում ընդդիմացողների` պետություն ու պետականություն չզիջողների գլուխը ջարդելու համար:

Հուսիկ Արա