Եթե ամուսնացած կինը լավ տեսք է ունենում՝ չնայած իր տարիքին, պետք է մոտենաք և սեղմեք նրա ամուսնու ձեռքը: Եվ նրա աչքերին նայեք այն մտքով, որ դա նրա վաստակն է: Նա չի տանջել իր կնոջը զզվելի արարքներով: Չի թափել իր սև գործը նրա վրա, չի նախատել, չի քննադատել, չի բղավել վրան։ Նա գրկել է
նրան, համբուրել և սիրել։ Եվ ասել գովեստներ ու հաճոյախոսություններ, պաշտպանել է վտանգից, մխիթարել անհանգստության ժամանակ, և լավ վերաբերմունքի շնորհիվ նա ստացել է այդ գեղեցկուհուն։
Բարի ամուսնու կինը գեղեցիկ է, էլեգանտ, հանգիստ: Նստում է իր համար ու ժպտում, կամ տանը ինչ-որ բան է
անում, կամ պարզապես երեկոյան ամուսնու հետ ձեռք ձեռքի տված քայլում է, իսկ մնացած բոլոր ամուսինները նախանձում են և մտածում <<իսկ ինչու՞ իմ կինը այսպիսին չէ։ Ախ պարզ է ինչու։ Կնոջը պետք է փայփայել, ինչպես թանկարժեք մեքենայի, և ուղղակի որպես մարդու>>։
Եվ ամեն ամուսնացած, ոչ երիտասարդ կնոջ ետևում կա նա, ում ձեռքը պետք է սեղմել, դա իր ամուսինն է։
Եվ, իհարկե, կան նաև միայնակ գեղեցիկ կանայք։ Եվ այնպիսի կանայք, ովքեր դժբախտ ամուսնության ընթացքում պահպանել են իրենց գեղեցկությունն ու արժանապատվությունը, բայց ես այդպիսի կանանց չեմ հանդիպել:
Կնոջ մասին պետք է հոգ տանել դեռ երիտասարդ տարիքից, և հետո նա անշուշտ կմնա գեղեցիկ և խելացի։ Եվ բոլորը կասեն, նրա բախտը բերել է կնոջ հարցում։ Հնարավոր է բերել է։
Ավելի շուտ դա իմաստուն և բարի ամուսնու վաստակն է: Կնոջ արտաքինն ու բնավորությունը մեծապես
կախված է իր հանդեպ վերաբերմունքից։ Եվ, իհարկե, բարի խոսքերից մենք փայլում ու ավելի երիտասարդ ենք դառնում։ Գրկախառնություններից բարեկազմ ենք դառնում: Համբույրներից՝ գեղեցիկ ու բարի… Իսկ մեծահասակ կնոջ տեսնելիս, միշտ երևում է, թե ինչպիսի ամուսին ունի ՝ լավ թե՞ վատ: Եվ տղամարդիկ հենց
իրենք են ընտրում թե ում են ուզում իրենց կողքին տեսնել՝ գեղեցկուհու թե՞ հրեշի։ Մեզ կանանց պետք է մի քիչ ջերմություն և քնքշանք, բարի խոսքեր և աջակցություն, իսկ մնացածը մենք ինչ_ որ կերպ ներում ենք։ Հանուն սիրո շատ բան կարելի է ներել..
