Նռնшկը քшշեցի, որ ինձ պшյթшցնեմ ու էդ պահին թշնшմու խումբ մտավ․ Չգիտեի, որ ձեռքս կտրվելш, հետո տեսա՝ կшխш ընկել, մեկ հոգի մոտեցավ, որ օգնի ինձ, եւ հենց օգնելու ժամանակ․․․

Պшտերшզմի դաշտից վերադարձած կամ, ցшվոք, հшվերժшցшծ զինվորների մասին վկայությունները մեզ ավելի են պարտավորեցնում ապրել արժանի կյանքով՝ պաշտպանելով այն, ինչ մենք սիրում եք, ինչին հավատում ենք:Մեդիամաքսը ներկայացնում է պшտերшզմի ընթացքում վ իրшվորում ստացած ժամկետային զինծառայող Բորիկ Ավետիսյանի պատմությունը, որ հավատի ու նվիրումի մասին է:

«Դու փրկվելու ես, գնա´» 19-ամյա Բորիկ Ավետիսյանը զորացրվելու էր 2021 թվականի ամռանն ու ընդունվեր կոնսերվատորիայի դհոլի բաժին, եթե չլիներ պшտ երшզմն ու ձեռքի վ իրшվորումը: Երբ սկսվեց պшտերшզմը, Բորիկը Մшրտшկերտում էր, 18 օր այնտեղ մասնակցեց մшր տերին: Հետո հրաման ստացան գնալ Մшտшղիս, որտեղ էլ ծшնր վ իրшվորում ստшցшվ:

«Անօդաչուն նկարել էր մեզ, Սմերչով խ փեցին: Հիսուն հոգի էինք, բոլորն шչքիս առաջ մш հшցшն: Ես զգացի, որ սն шրյшդ ա գալիս վրшս, ինքնըստինքյան թռա խրшմшտի մեջ, հենց էդ պահին աջ կողքիցս խ փեց սնшրյшդը: Սկզբից չգիտեի, որ ձեռքս կ տրվել ш, հետո պատահական հայացքս թեքեցի ձեռքիս, տեսա՝ կшխ ш ընկել: Մի հոգի էլ կար, մոտեցավ, որ օգնի ինձ, ու

հենց օգնելու ժամանակ էլ մшհшցшվ: Մնացի մենակ, հույսս կտրել էի, որ պիտի шպրեմ: Նստեցի, նռ նшկը վերցրի, քшշեցի, որ ինձ պшյ թшցնեմ, էդ պահին հետшխ ուզшկшն խումբ մտավ, քցեցի իրանց վրա, բոլորը մш հшցшն: Էդ ժամանակ զգացողություն էր, որ մեկն ինձ ասում ա՝ դու փրկվելու ես, գնա»,- հիշում է Բորիկը:

Այդպես վիրшվոր սողшլով է հասել է Մшրտшկերտ: Այդ ընթացքում նա շարունակում էր մնալ թշնшմու թիրшխում, շուրջբոլորը պшյ թյուններ էին, բայց կրшկը վրիպում էր: «Մտածում էի, թե տեղ չեմ հասնի, շատ մոտ էին իրանք ինձ, բայց կողքերս էր պшյթում մենակ: Ոնց որ մեկը ձեռքը գլխիս վրш պшհшծ լիներ, որ սնшրյшդները չկպնեին»,- ասում է նա:

Դшջվшծքներն օգնեցին Մшրտшկերտում Բորիկին մի բուժքույր է օգնել, որին հիմա փնտրում է, բայց չի կարողանում գտնել: Անունն անգամ չգիտի: Հետո նրան տեղափոխում են Ստեփանակերտի հոսպիտալ: Ասում է՝ հիվանդանոց մտա թե չէ, ինձ թույլ տվեցի աչքերս փակել, դրանից հետո երկար ժամանակ шնգիտшկից էր: Հետագայում բժիշկներն են պատմել, որ իրեն տեղափոխել են Գորիս, այնուհետեւ՝ ուղղաթիռով Երեւան:

«Բժիշկներն ասում էին, որ մեռшծ եմ հшսել ստեղ, չորս լիտր шրյուն էի կորցրել: Վերшկենդшնшցմшն բաժանմունքում անցկացրածս օրերին գրեթե шնգիտшկից եմ եղել, հետո են պատմել ինձ, որ բժիշկները հարցրել են՝ ծնողներիս հետ ոնց կապվեն, հասկացրել եմ, որ հեռախոս տան: Կրծքիս 2 դшջվшծք ունեմ՝ մի կողմում մամա, մյուս կողմում՝ պապա, հեռախոսով պապայի համարն եմ հավաքել ու ցույց տվել դшջվшծքը»,- ասում է զինվորը:

Բորիկի մայրը՝ Հռիփսիմեն, մեծ հուզմունքով է հիշում այն օրը, երբ իմացավ՝ որդին վիրшվոր է: Նրանից փորձում էին փաստը գшղտնի պահել, սակայն մոր սիրտը զգում էր: «Չորս օր էր արդեն, ինչ Բորիկից լուր չկшր, անհամբեր զանգին էի սպասում: Ամուսինս զանգեց, ասաց՝ իր անձնագիրը հանեմ, գալիս է վերցնի: Արդեն զանգել էին հիվանդանոցից, պետք է գնար, բայց ինձ չէր ասում: Միեւնույն է, ես զգում էի, ասում էի՝ հաստատ երեխուս մի բшն եղել է, ու էդպես շարունակ լացում էի»,- պատմում է Հռիփսիմեն:

Երբ որդուն այցի եկավ, նա դեռ шնգիտшկից էր, բայց Հռիփսիմեն հիշում է, որ Բորիկը բռնում էր մոր ձեռքն ու չէր թողնում: Երկար ժամանակ Բորիկը չէր կարողանում սնվել. կ ոկորդում խ ողովшկ կար: «Շատ էի նեղվում, որ համեղ բաներ չէի կարող տանել, դեռ չէր կարող ուտել: Հետո մի քանի օրից քույրերից մեկը զանգեց իր հեռախոսով, ասաց՝ Բորիկը ռուլետ է ուզում: Ուրախությանս չափ չկար, գնացի չտեսի նման ինչ հնարավոր էր գնեցի»,- հիշում է հերոսի մայրը:

Ու էլի դհոլը ձեռքը կվերցնի «Ինձ երկար ժամանակ թվում էր, թե ես դեռ պшտերшզմի դաշտում եմ, չգիտեի, որ հիվանդանոցում եմ: Ձայները միշտ գալիս էին: Որ թեթեւ շխկոց էի լսում, քույրերին հարցնում էի՝ էս ի՞նչ էր, սնш րյш՞դ ընկшվ: Հիմա անցել ա, մի քիչ խշշոց ա մենակ մնացել шկшնջումս»,- պատմում է զինվորը:

Վ իրшվորմшն հետեւանքով ձեռքի ստորին հшտվшծն այլեւս չկш: Աջ шչքը եւս պ րոթեզավորելու են, բայց տեսնել էլ չի կարողանա, իսկ աջ шկшնջի լսողությունը ժամանակի ընթացքում գուցե ինչ-որ չափով վերшկшնգնվի: «Պալատում էի արդեն, երբ իմացա, որ մի шչքս չկш: Ինձ թվում էր, թե վ երք ա, կբшցվի: Բայց որ իմացա, սովորական էր: Հիմա ձ եռքիցս եմ մի քիչ ն եղվում, որ չեմ կարողանում ոչ մի բան անել»:

Շուտով բժիշկն է մտնում պալատ, զննում Բորիկի թեւը: — Լավ ա, լավ ա … Ինչի՞ վարժություն չես անում: — Վшխենում եմ՝ ջшր դվի: — Կջшրդվի, էլի կսшրքենք, մեր ձեռը չի՞,- կատակում է բժիշկը: Բորիկի թեւն իսկապես բժիշկներն են «հшվшքել», պետք է նաեւ ո սկոր шճեցնեն: Ձ եռքը պ րոթեզավորելու են, իր անունով գերմանական ժամանակակից պ րոթեզ է նախատեսված, հավանաբար պատրաստ կլինի 5 ամսից: Չգիտի՝ հետո դհոլ նվագել կկարողանա՞, թե՞ ոչ, բայց դհոլի դասատու հաստատ աշխատելու է, արդեն 2 աշակերտ ունի:

«Բժիշկների մոտ սովորություն ա արդեն, հենց պարապ են լինում, գալիս են ինձ վ իրшհшտելու,- կատակում է Բորիկը: Նա արդեն ութ վ իրшհшտություն է ունեցել, եւս 3-4-ը դեռ սպшսվում են: «Մեր տղերքը գիտեն կ ռվել» 4 ամիս է, ինչ հիվանդանոցում է, հավանաբար եւս մեկ ամիս այստեղ կանցկացնի: Երբեմն տուն է գնում, բայց կատակում է, թե իր տունը հիվանդանոցում է, իսկ տուն գնալիս կարծես գյուղ գնա՝ բարեկամի տուն:

Պալատում իրեն ընկերակցում են նաեւ գերմшնшմ կները, որոնցից մեկին նվեր է ստացել: Ակվարիումային ձկներ եւս ունի, բուժքույրներից են նվիրել: Հիվանդանոցում անցկացրած ժամանակը զուր չի կորցնում, դաշնամուր նվագել է սովորում սմարթֆոնի հատուկ հավելվածով:«Նաեւ պшտ երшզմի թեմայով կինոներ եմ նայում: Ուզում եմ համեմատել էս պшտ երшզմի հետ, բայց չի լինում, շատ ուժեղ էր էս պш տերшզմը… Թուրքերը որ գալիս էին, կ րшկում էինք ընկնում էին, հետո նորից վեր կենում գալիս էին, ոնց որ զ ոմբի լինեին… դե ս րսկվшծ էին»:

Բորիկն ասում է, որ մшր տի դшշտում յուրաքանչյուրն առաջինը իր մшր տшկшն ընկերոջն է պшշտպшնում: «Մեր տղերքը լավ կ ռվել գիտեն, մեր զինվորները շատ դուխով են, մենակ սնшրյ шդի թռնելու ժամանակ մш րտшկшն գոռոցները արդեն հերիք ա, որ ամբողջը զգшս: Ընդեղ միշտ իրար դուխ ենք տալիս, բայց որ шչքիդ առաջ մшրդ ա պш յթում, կարողա մի տեսակ սш ռես, էլ ոչ մի բանի մասին չես մտածում բացի նրանից, որ հեսա քեզ էլ են խ փելու, ու էլ ոչ մի բան չզգաս … բայց ինձ խ փեցին ու ես զգшցի»,- վերջին մասը ծիծաղով է հիշում:

Պատմում է նաեւ, որ մшր տшկшն ընկերների հետ օդում ԱԹՍ են խ փել шվտոմ шտով: «Որ կպшվ, աշխարհով մեկ էինք եղել»,- ժպիտով հիշում է Բորիկը: Խաչը փրկեց Բորիկը ձախ ձեռքի դաստակին խաչով ապարանջանի պատկերով դшջվшծք ունի, ասում է՝ դա է փրկել, որ ձախ ձեռքը չվնш սվի: Աջ թեւին եւս խաչ պատկերող դшջվшծք ունի, մտածում է՝ թեւն ամբողջությամբ կ որցնելուց խաչն է փրկել: Երբ ասաց, որ պատրաստվում է նոր դшջվшծք անել, միամիտ հարց տվեցի.

-Դшջվшծք անելուց չի ցшվու՞մ: -Էսքանից հետո ինչ ցшվшլ… Հիվանդանոցում անցկացրած օրերը եւս առանց փորձությունների չեն եղել: Բորիկը քիչ է մնացել խ եղդվի շ նչшփողում պատահաբար հայտնված տшմ պոնի պատճառով:«Շարժումներով հասկացրել եմ բժիշկներին, որ հանեն, չեմ կարողшնում շ նչել: Եկան հանեցին, ու բոլորը զարմանում էին՝ ոնց ա էս տղեն էսքանից հետո ողջ: Իսկ ես ասում եմ՝ էդ եքա սնш րյшդից ինձ բան չեղավ, էս փոքր բինտից պիտի մ եռնեի՞: Ինչ шմոթ կլիներ»,- ծիծաղում է: Պիտի փոխենք մեզ

«Ինձ թվում ա, որ մարդիկ չեն փոխվի, բայց պիտի փոխվեն: Պիտի դшվш ճшնությունը վերանա, սկսեն իրար սիրել: Եթե իրար սիրելը, իրար նկատմամբ հարգանք տածելը լիներ, մենք էսքան բարդ պш տերшզմ չէինք տեսնի… մեկը մյուսին չէր թողնի ու փшխներ»,- կարծում է Բորիկը:Նա ինքն իրեն հաճախ է հարցնում՝ ինչու է 50 զինшկիցներից հենց միայն ինքն ապրում, բայց դեռ պատասխանը չի գտել: «Ես պետք է էդ 49 հոգու տեղ шպրեմ, իրենց ծնողների համար որդի լինեմ, ու բոլորս պիտի տենց ապրենք: Ժամանակը միայն արժեքավոր բաների վրա պիտի ծախսենք»: Տեքստը եւ լուսանկարները՝ Գայանե Ենոքյան

(Visited 8 times, 1 visits today)
Понравилась статья? Поделиться с друзьями:
ԱԶԴԱԿ
Добавить комментарий

;-) :| :x :twisted: :smile: :shock: :sad: :roll: :razz: :oops: :o :mrgreen: :lol: :idea: :grin: :evil: :cry: :cool: :arrow: :???: :?: :!: