ԳՆԱՀԱՏԻՐ ԻՆՉ ՈՒՆԵՍ․ ՀԵՏՈ․․․

Մենք` ամուսնուս հետ, նստած էինք սրճարանում և սուրճ էինք խմում…
Ամուսինս երիտասարդ էր և գեղեցիկ, իսկ ես սիրում էի նրան։

Իմ հագին կար հին վերարկու, որը կարծես ամբողջությամբ աղավաղեր իմ կյանքը։ Ես տառապում էի թերարժեքության բարդույթով և ատում էի այդ վերարկուն, որը ոչ միայն տաք չէր, այլ ինձ տգեղ էր դարձնում։
Սրճարանը էժանագին էր, իսկ սուրճը՝ անհամ:

Ես երազում էի, որ օրերից մի օր մենք կխմենք համեղ սուրճ գեղեցիկ ռեստորանում, իսկ ես հագնված կլինեի ավելի նորաձև։
Ամուսինս նայում էր ինձ փայլող աչքերով, նա ինձ սիրում էր և չգիտեր իմ վիշտը…
Նա երիտասարդ տարիքում մահացավ, իսկ ես մնացի…

Գիտե՞ք, հետո իմ կյանքում եղան շատ սրճարաններ և սուրճեր՝ անգամ նորաձև վերարկու։
Իսկ Նա չկար…
Ես շատ հաճախ եմ հիշում այդ դրվագը, երբ ես ունեի ամեն ինչ, բայց դրա մասին չգիտեի:
Елена Рог «О светлячках и хьюмидорах» գրքից։

(Visited 23 times, 1 visits today)
Понравилась статья? Поделиться с друзьями:
ԱԶԴԱԿ
Добавить комментарий

;-) :| :x :twisted: :smile: :shock: :sad: :roll: :razz: :oops: :o :mrgreen: :lol: :idea: :grin: :evil: :cry: :cool: :arrow: :???: :?: :!: