Մենք` ամուսնուս հետ, նստած էինք սրճարանում և սուրճ էինք խմում…
Ամուսինս երիտասարդ էր և գեղեցիկ, իսկ ես սիրում էի նրան։
Իմ հագին կար հին վերարկու, որը կարծես ամբողջությամբ աղավաղեր իմ կյանքը։ Ես տառապում էի թերարժեքության բարդույթով և ատում էի այդ վերարկուն, որը ոչ միայն տաք չէր, այլ ինձ տգեղ էր դարձնում։
Սրճարանը էժանագին էր, իսկ սուրճը՝ անհամ:
Ես երազում էի, որ օրերից մի օր մենք կխմենք համեղ սուրճ գեղեցիկ ռեստորանում, իսկ ես հագնված կլինեի ավելի նորաձև։
Ամուսինս նայում էր ինձ փայլող աչքերով, նա ինձ սիրում էր և չգիտեր իմ վիշտը…
Նա երիտասարդ տարիքում մահացավ, իսկ ես մնացի…
Գիտե՞ք, հետո իմ կյանքում եղան շատ սրճարաններ և սուրճեր՝ անգամ նորաձև վերարկու։
Իսկ Նա չկար…
Ես շատ հաճախ եմ հիշում այդ դրվագը, երբ ես ունեի ամեն ինչ, բայց դրա մասին չգիտեի:
Елена Рог «О светлячках и хьюмидорах» գրքից։
