Ռուս հասարակական գործիչ, քաղաքագետ Սերգեյ Կարնաուխովը թելեգրամյան իր ալիքում գրառում է կատարել, որտեղ մասնավորապես ասվում է.«Ինձ օրական 100-ավոր անգամներ տան ջում են՝ հարցնելով՝ արդյոք իմ նախնիների մեջ հայեր կան։ Պատասխանեմ ՝ ոչ, չկան։
Սակայն իմ նախնիների մեջ բոլորը մարդիկ էին։ Եւ դրա համար պարտադիր չէ ունենալ հայկական կամ այլ ար յուն, որպեսզի տարբերակել բարին և չա րը, ճշմարտությունն ու կեղծիքը, չվա խենալ հան ցագործությունը հան ցագործություն անվանելուց։ Բավական է մարդ լինել։ Բայց մեր օրերում հայտնվել է 2 ամենաբացասական
շքեղություն՝ լինել մարդ ու սիրել հայրենիքը։ Ես միշտ հիշում եմ այդպիսի դեպքերում Լեւ Գումիլեւի խոսքերը: «Դուք կարող եք համապատասխանել ինքներդ ձեզ պատմության յուրաքանչյուր ժամանակահատվածում. դու կարող ես ապրել՝ մնալով ինքդ քեզ հետ, դա տապարտվելով ծանր ճակատագրի, և հետո,թերեւս, դու ես, որ դիպչելու ես պատմության թելին, ու դա քո ձեռքից կհնչի … »:
Այս հատվածում կան բազում շեշտադրումներ: Սակայն դա չպետք է դնել պատմության մեջ ներգրավվածության վրա, այլ ամենակարևորի վրա ՝ մարդկության հետապնդում: Անգամ անարժան զր կանքներ զգալիս:
