Երեկ այգում քայլելիս մի երիտասարդ կին տեսա, ով նստած արտասվում էր․ Նրան մոտեցավ մի տատիկ․․․

Այգում նստարանին մի երիտասարդ կին էր նստած, արտասվում էր։ Նրան տարեց կին մոտեցավ և հարցրեց․

-Ինչու՞ եք արտասվում։ Ձեզ հետ ի՞նչ-որ բան է եղել։

-Ամուսինս ինձ չի սիրում,— մի կերպ պատասխանեց աղջիկը և սկսեց սրբել աչքերը։

—Իսկ ինչի՞ց եք նման բան որոշել,-զարմացած հարցրեց տարեց կինը։

-Նա ինձ երբեք չի ասել այդ մասին, երբեք նրանից չեմ լսել «Ես քեզ սիրում եմ»՝ այդքան երկար սպասված արտահայտությունը։

Տարեց կինը մի պահ լռեց, հետո հարցրեց․

-Իսկ նա ինչպե՞ս է վերաբերվում քեզ։

Աղջիկը մտածեց ու ասաց․

—Դե, նա օրվա ընթացքում զանգում է, հարցնում, թե ինչպես են գործերս, երեկոյան դիմավորում է ինձ, եթե շատ հոգնած եմ լինում, օգնում է տան գործերում։ Մենք միասին ենք գնում խանութ, եթե շատ առևտուր պիտի անեմ։ Մենք լավ ու բարի հարաբերություններ ունենք, բայց միևնույնն է, նա ինձ չի սիրում։

Տատիկը մտածեց և հանկարծ սկսեց արտասվել։

—Ձեզ ի՞նչ եղավ։ Ես ձեզ նեղացրի՞․․․— վախեցած հարցրեց աղջիկը։

-Իմ ամուսինն ամբողջ կյանքում վստահեցնում էր, որ սիրում է ինձ, սակայն երբեք չէր օգնում ինձ, չէր անհան-հգստանում ինձ համար, մենք երբեք չենք ունեցել ընտանեկան ջերմություն, ինչպես ձեզ մոտ է։ Նա ինձ ասում էր, որ իր կյանքի միակ սերն եմ, սակայն գիշերները ինչ-որ տեղ էր գնում։ Դու երջանիկ ես, դու ունես այն ամենը, ինչի մասին ես երազել եմ ամբողջ կյանքում։

Տատիկը վեր կացավ և գնաց իր ճանապարհով, իսկ աղջիկը մաքրեց արցունքները և սկսեց խորհել տատիկի ասածների մասին։

Հ․Գ․ բայց չէ որ այդպես էլ կա, անկեղծ զգացմունքներն արտահայտելու համար վեհ խոսքեր պետք չեն․․․

(Visited 39 times, 1 visits today)
Понравилась статья? Поделиться с друзьями:
ԱԶԴԱԿ
Добавить комментарий

;-) :| :x :twisted: :smile: :shock: :sad: :roll: :razz: :oops: :o :mrgreen: :lol: :idea: :grin: :evil: :cry: :cool: :arrow: :???: :?: :!: